کد مطلب:88701 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:210
ترجمه: اگر ظلمی به پرهیزگار شود صبر می كند تا خداوند انتقام او را بگیرد. شرح: اگر به او ستمی شود شكیبائی كرده و مقابله به مثل نمی كند و به فكر انتقام نمی افتد، البته این نسبت به دوستان یا دشمنانی است كه عدم انتقام تاثیر مثبت روی آنها می گذارد، یا در مقابل ظالمانی است كه قدرت انتقام از آنها نیست، یعنی جزع و فزع و ناراحتی نمی كند، بلكه انتقام را به خدا وا می گذارد و قبلا بحث درباره ی انتقام و صبر مشروحا گذشت. اولیاء بزرگ خدا و پرهیزگاران واقعی كسانی بودند كه زندگی آنها آمیخته با این گونه صبر بود، از خود مولی علی (ع) تا امام حسن عسكری (ع) و حتی امام زمان (ع) دچار ظلم طواغیت و ستمگران بودند و با صبر و واگذاری انتقام به خداوند به وظائف الهی خود عمل كردند. شیعیان واقعی آن بزرگواران، همچون ابی ذرها نیز چنین كردند، در اینجا نامه ای كه ابوذر غفاری این مبارز بزرگ و صبور دوران، برای «حذیفه بن یمان» دوست قدیمی خود كه از اصحاب رسول خدا و از شیعیان علی (ع) بود و در زمان عثمان در پست فرمانداری بصره قرار گرفته بود، نوشته است، [صفحه 584] می آوریم، نامه ای كه نشان ظلمهائی است كه به او روا داشته شده و صبری است كه در برابر ظالمان و ظلم آنها كرده است، و او شكایت خود را به خداوند كرده و انتقام را به او واگذاشته است. این نامه را وقتی ابوذر به دستور عثمان به «ربذه» آن بیابان خشك و سوزان تبعید شده، نوشته است. و در مقابل، حذیفه هم جوابی داده كه ما هر دو نامه را در اینجا ذكر می كنیم به این امید كه از روح بلند و استوار دوستداران حق الهام گرفته و هر چه بیشتر موفق باشیم.
(ان بغی علیه صبر حتی یكون الله هو الذی ینتقم له)
صفحه 584.